دلت رابتکان...غصه هایت که ریخت،توهم همه رافراموش کن.

دلت رابتکان...اشتباهایت وقتی افتادروی زمین،بگذارهمانجابمانند.

فقط ازلابه لای اشتباهایت،یک تجربه رابیرون بکش،قاب کن وبزن به

دیواردلت.دلت رامحکمتراگربتکانی تمام کینه هایت هم میریزدوتمام

آن غم های بزرگ وهمه حسرت ها وآرزوهایت.

حالا آرام تر،آرامتر بتکان تاخاطره هایت نیفتدتلخ یا شیرین،چه

تفاوت می کند؟خاطره،خاطره است باید باشد،باید بماند...

کافی است؟نه، هنوز دلت خاک دارد یک تکان دیگربس است

تکاندی؟دلت راببین چقدرتمیزشد...دلت سبک شد؟حالا

این دل جای اوست!این دل مال اوست! همه چیز ریخت از

دلت،همه چیزافتاد وحالا...

... حالا تو ماندی ویک دل،یک دل ویک قاب تجربه

یک قاب تجربه و یک "او"

آسودگیت مبارک!

پروردگارم

تو را میخوانم، آن زمان که دیگری نمانده است.

پروردگارم، یاریم کن تا آن زمان که پاسخ هم می شنوم،

باز تنها تو را بخوانم؛ ودر آن هنگام که دیگران با من می مانند، 

من با تو بمانم؛ زیرا تو مرا کفایت می کنی.

به امید رحمتت،ای مهربان ترین مهربانان!

بوی اندوه می آید...سیمای عشق،شکستگیش از روز آشکارتر است.

امروز زبانی جز گریه به کار نمی آید،جز هق هقی آهسته،زمزمه ای در

باغ آینه ها نیست.جز رویش نغمه های جان سوز در گلشن یاد"ام اابیها"

به چشم نمی خورد.                                                                  

مصیبت عمیق است و هر دلی برای خود"بیت الاحزانی"دارددر محفلی،شعری،

لحظه ای... همه برای آن است که غریب بگرییم وعقده ها بگشاییم؛اما

مگر برای این زخم،مرهمی هست؟ امروز با توام ای حال وهوای بقیع!دلم

تنگ است ودر اشک سفر کرده ام.

دلم ناله های زهرایی دارد وشعله شعله روضه های مفصل.

دلم طاقت ندارد که به جانب بغض بچه های علی(ع) پربگشاید.

خیلی از آه ها را به شعر درآورده اند،اما خانه آتش گرفته علی(ع) چیز دیگری است،

که شایدهیچ مرثیه ای آن را نسروده باشد.

لحظه های من تا به حال مدینه نرفته اند،اما غم های امروز آن قدر زیاد است

که به آسانی هر دلی را به آن دیار انس راهی می کنند، دیاری

که میدانم جای جای آن از مظلومیت و معصومیت زهرا(س) روشن است.

مدینه سرتاسر از یاد زهرا(س) آکنده است.

دیگر سراغ "مزاری"را نباید گرفت.

 .

دوای مردمان خسته، هیزم
کلیدِ خانه‌های بسته، هیزم
چگونه، تسلیت دادند او را
به جای دسته گل با دسته هیزم؟

.
.
.
.

دانی که چرا سرشک محبوس علیست

یا آه چرا به سینه مانوس علیست

یک مرد نبودست بگوید نامرد

این زن که تو میزی … علیست

*یا فاطمه اغیثینی*

.
.
.
.

زنی شهید می شود،زنی به نام فاطمه

مدینه زهر می شود برای کام فاطمه

دری شکسته می شود،دو دست بسته می شود

یلی سکوت می کند، به احترام فاطمه

    هر سینه که دوستدار زهراست

      آشفته و بی قرار زهراست

      گنجینه ی هفت آسمان ها

      در سینه ی خون نگار زهراست

      از شرح کرامتش همین بس

      عالم همه وامدار زهراست

نگاه سرد مردم بود و آتش
صدا بین صدا گم بود و آتش
بجای تسلیت با دسته ی گل
هجوم قوم هیضم بود و آتش
لعنه الله علی قوم الظالمین

آقای جمعه های غریبی ظهور کن / دل را پر ازطراوت عطر حضور کن

یک گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق /  یک دم فقط بیا و از اینجا عبور کن

.

.

.برای آمدنت انتظار کافی نیست / دعا و اشک و دلی بی قرار کافی نیست

تمامی هر چه شراب است غیر چشمانت  / برای مستی چشمی خمار کافی نیست

.

.

 تو بین منتظران هم عزیز من ، چه غریبی

عجیب تر ، که چه آسان نبودنت شده عادت

چه بیخیال نشستیم ، نه کوششی نه وفایی

فقط نشسته و گفتیم ؛ خدا کند که بیایی