بوی اندوه می آید...سیمای عشق،شکستگیش از روز آشکارتر است.

امروز زبانی جز گریه به کار نمی آید،جز هق هقی آهسته،زمزمه ای در

باغ آینه ها نیست.جز رویش نغمه های جان سوز در گلشن یاد"ام اابیها"

به چشم نمی خورد.                                                                  

مصیبت عمیق است و هر دلی برای خود"بیت الاحزانی"دارددر محفلی،شعری،

لحظه ای... همه برای آن است که غریب بگرییم وعقده ها بگشاییم؛اما

مگر برای این زخم،مرهمی هست؟ امروز با توام ای حال وهوای بقیع!دلم

تنگ است ودر اشک سفر کرده ام.

دلم ناله های زهرایی دارد وشعله شعله روضه های مفصل.

دلم طاقت ندارد که به جانب بغض بچه های علی(ع) پربگشاید.

خیلی از آه ها را به شعر درآورده اند،اما خانه آتش گرفته علی(ع) چیز دیگری است،

که شایدهیچ مرثیه ای آن را نسروده باشد.

لحظه های من تا به حال مدینه نرفته اند،اما غم های امروز آن قدر زیاد است

که به آسانی هر دلی را به آن دیار انس راهی می کنند، دیاری

که میدانم جای جای آن از مظلومیت و معصومیت زهرا(س) روشن است.

مدینه سرتاسر از یاد زهرا(س) آکنده است.

دیگر سراغ "مزاری"را نباید گرفت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: