ای که هزار، هزار شمع در انتظار یک نگاه تو سوختند؛

مهدی جان! غروب جمعه ها فانوس دلمان را بر سر کوچه

زندگیمان آویخته ایم که کور سوی شعله اش، در هجوم طوفانهای

سهمگین مصائب، این سو و آن سو میشود.

این روزها ما، گلدانی را به امید تماشای تو، بر سر راه و گذرگذاشته ایم

که شوقحیاتش،در زمهریر طاقت فرسای بیکسی،به تهدید پژمردن است.

ما نیز همچون منتظران واقعی، تو از هر کجای راه زندگیمان،

هر دم و هر لحظه،نظر به انتهای کوچه ای داریم که به مزارع درو

شده عریان ختم میشود، و رو به افقهای نا محدود بی انتهاست.

چشم داریم که وقتی به کوچه ما می رسی، دو دستت را بهم رسانی تا در 

امنیت پناهشان،شعله بادآویز فانوس را از بیم خاموشی، برهانی.

چشم داریم وقتی برکوی و برزن ما پا میگذاری، گلدانها را به نفسهای گرم

 خود، از خطر پژمردن و مردن، نجات بخشی.

چشم داریم وقتی در انتهای راه ها و در پهنه افق ها رخ می نمایی، به ما

بصیرت تماشا ببخشی تا یک چشم زدن حتی، از تو، غافل نباشیم؛ که ما

را انتظار تماشای تو زنده می دارد.

ای یار! برای همین است که بر سر هر کوی و برزنی قدم سست میکنیم،

که تو به آنجا قدم گذاشته ای. بر هر در و آستان شریفی، سر خم میکنیم

و زانو می زنیم، که تو از آن گذشته ای.

بر هر پله و سکویی بوسه می زنیم، که تو بر آن گام نهاده ای و با همه مردم

شهر، به مهربانی،سلوک و مراوده داریم که تو همراهشان بوده ای.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: